เรื่องราวของอลิซ!

   ฉันมีความทรงจำของชาติที่แล้ว ชาติที่แล้วฉันเกิดมาพิการไม่สามารถเดินได้แต่โชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมีเงินเลยไม่ต้องลำบากมากแต่การเป็นคนพิการในบ้าคนรวยใช่ว่าจะดีเสมอไป

ครอบครัวฉันก็ไม่ได้ใจร้ายมาก พวกเขาให้ฉันอ่านหนังสือได้ตลอดแม้พวกเขาจะเมินเฉยและเย็นชาต่อฉัน ในทุกๆวันฉันจึงมีแต่หนังสือเป็นเพื่อนคลายเหงาให้กับตัวฉัน เหตุการณ์ที่ตายถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเพราะการไปเที่ยวหรือออกไปข้างนอกครั้งแรกในชีวิตของฉัน

"คุณหนูนีน่าได้เวลาไปแล้วค่ะ"

"แม่นมเราจะไปไหนกันหรอ"

"เราจะออกไปข้างนอกกันคะคุณหนูออกไปเที่ยวกับนายท่านและนายหญิงยังไงละคะ"

"จริงหรอแล้วเราจะได้ไปที่ไหน"

"เรื่องนั้นคุณหนูไม่ต้องรู้หรอกคะ ต่อให้บอกไปยังไงคุณหนูก็ไม่รู้จักหรอกคะ"

เมื่อได้ยินอย่างงั้นฉันจึงไม่ได้ถามต่อไป เมื่อแม่นมเข็นรถเข็นของฉันไปยังตรงบริเวณที่คุณพ่อกับคุณแม่ยืนรออยู่

"กว่าจะมา ทำไมช้าแบบนี้ห๊ะ!!"คุณพ่อได้แต่ตะโกนว่าฉัน

"ใจเย็นสิที่รักไม่เห็นหรอว่าลูกตกใจ"คุณแม่ได้แต่ปลอบคุณพ่อ

"จะให้ใจเย็นได้ไงดูสิว่ามันสายแค่ไหนแล้ว ไหนจะออกเดินทางอีก ไหนจะเตรียมของอีก ช้ากันขนาดนี้เดี๋ยวก็ไปไม่ถึงกันพอดี มีลูกพิการนี้เป็นภาระ ฉิบหาย"

"ที่รักทำไมพูดยังงั้นละ ไปๆๆขึ้นรถเดี๋ยวไม่ทันเวลา"

เมื่อพูดจบคุณพ่อกับคุณแม่ก็พาฉันขึ้นรถพร้อมออกเดินทางไปที่ไหนสะแห่ง ระหว่างทางเจอแต่สิ่งแปลกตาที่ไม่สามารถหาได้จากในหนังสือตั้งมากมายการได้เห็นของจริงเป็นอะไรที่สุดยอดมากทั่ง รถยนต์ รถไฟฟ้า โรงเรียน แม้กระทั้งน้องหมาน้องแมว ฉันมีความสุขมาก เวลาผ่านไปรถก็ได้เดินทางมาถึงที่แห่งหนึ่งในที่นั้นมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดขับรถผ่านไปสะพักคุณแม่ก็บอกให้คนขับรถจอดรถไว้แล้วก็ให้ทุกคนลงจากรถ แล้วคุณพ่อก็ให้เดินไปข้างหน้าอีกนิดหน่อยสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของฉันคือหน้าผาที่มีวิวภูเขาและน้ำตก สัตว์ป่ามากมายอยู่เต็มไปหมดมันเป็นสถานที่ ที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นแม้ในหนังสือก็ยังสวยไม่เท่านี้

"ถึงแล้วสินะ ที่รัก"อยู่ๆคุณพ่อก็ได้พูดขึ้นมา

"ใช่ ตรงนี้แหละ"

"ที่รักแต่ฉันไม่เห็นพวกเขาเลยนะไหนบอกว่าจะมาตอน3โมงไงนี้จะ4โมงละทำไมยังไม่มา"

"รอแป็บนึ่งสิคุณ เส้นทางไม่ใช่ว่ามาง่ายๆนะ"อะไรคือพวกเขา ไม่ใช่ว่าจะมีแค่พวกเราหรอ

"คุณพ่อคุณแม่คะ ไม่ใช่ว่าจะมีแค่พวกเราหรอคะทำไมถึงมีคนอื่นด้วยคะไม่ใช่ว่าพวกเรามาเที่ยวกันเองหรอคะ"ฉันถามพร้อมมองหน้าคุณแม่ คุณแม่จึงได้บอก

"นีน่าลูก ลูกไม่ควรเกิดมาประหลาดแบบนี้นะถึงจะพิการแต่ก็ไม่ควรจะมีสีตากับสีผมที่น่ารังเกียจนะ ถ้าลูกไม่มีสีผมสีขาวเหมือนคนแก่กับดวงตาสีแดงที่น่าเกลียดน่ากลัวแบบนี้แม่ก็คงรักลูกกว่านี้แต่ แม่คิดว่าไม่น่าให้ลูกเกิดมาเลยจะดีกว่าน่ารังเกียจสะจริง แต่ดีหน่อยที่มีคนชอบของแปลกประหลาด แม่เลยขายลูกให้กลับเขาไปแล้วรออีกหน่อยนะลูกจะได้ไปอยู่กับคนที่ชอบลูกละ55555"    หลังจากที่คุณแม่พูดจบฉันก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา ทั้งๆที่คิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่มีความสุขมากแท้ๆแต่สุดท้ายก็ต้องมาโดนพ่อกับแม่ขายให้คนอื่นเนี้ยนะ 

ไม่ ฉันไม่ยอม ถ้าให้ไปกับคนที่ไม่รู้จักยอมตายดีกว่าเจอกับคนที่ไม่รู้ว่าถ้าได้เราไปอยู่ด้วยแล้วจะเอาเราไปทำอะไรบ้าง เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันจึงบังคับรถเข็นให้ไปบริเวณที่หน้าผา และตัดสินใจจะให้ตัวเองตกหน้าผาในวินาทีที่พ่อกับแม่คุยกันอยู่และโทรเร่งให้เขาคนนั้นมา ฉันก็ได้ดันรถเข็นให้มันตกสู่หน้าผาที่สูงด้วยความรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย ในขณะนั้นก็ได้ยินแต่คำว่า

"ไม่!!!!!!!!!!!!!!"ของใครหลายคน อ่าสวรรค์ได้โปรดถ้ามีชาติหน้าขอให้ฉันไม่พิการและไม่มีสีผมกับดวงตาสีนี้ด้วยเถอะ

แนะนำตัวละครหลัก

นีน่า หญิงสาวผู้พิการ นิสัยใจดีชอบอ่านหนังสือและชอบน้องหมาน้องแมวมากแม้จะไม่เคยเห็นก็ตาม  จนได้เกิดใหม่เป็นอลิซ ทำให้เริ่มทำหลายอย่างได้ด้วยตัวเอง และต้องปกปิดสีตาไว้ตลอด

ไรท์พึ่งแต่งนิยายครั้งแรกแล้วก็นิยายเรื่องนี้เขียนในโทรศัพท์ถ้าพิมพ์ผิดไปบ้างก็ขอให้อภัยด้วยนะจ๊ะ ปล.สามารถบอกได้ว่าผิดคำไหนนะจะได้แก้ให้ได้